Το έργο της αφορά μια «εγκατάσταση» στον χώρο. Το «σώμα» του έργου αποτελείται από μια ψηφιακή εκτύπωση και μια βινεοπροβολή που εστιάζεται σε ένα μόνο σημείο της σύνθεσης. Την βάση της διαλεκτικής και του προβληματισμού της Φουρίκη αφορά το ζωγραφικό έργο «Η γαλατού»(1657-8) του Jan Vermeer (1632-75) όπου για την ιστορία της τέχνης αποτέλεσε σημείο αναφοράς ως προς την αλληγορία του θέματος, μα βασικά για την υπόγεια λειτουργία του φωτός, που ακολουθεί μια διαγώνια κατωφερή πορεία, απαυγάζοντας τα επίγεια. Η Φουρίκη επιλέγει το συγκεκριμένο έργο, αφενός για την πολλαπλότητα των αναφορών που διαχρονικά ενσωματώνει, αφετέρου για το είδος ενός καταγωγικού «μύθου» που έχει διαμορφωθεί, στην διαδρομή της «ιστορίας» του. Στη δική της σύνθεση, μεγεθύνει το πρωτότυπο και φωτογραφικά το αναπαράγει, αποχρωματίζοντάς το ωστόσο, προκειμένου να του αλλάξει προσανατολισμό, για μια νέα και διαφορετική ερμηνεία του φωτός, που εκείνη φέρνει στο προσκήνιο. Η δημιουργός συνδέεται με το παρελθόν, αλλά και το παρόν. Γεφυρώνει χρονικές αποστάσεις, ανοίγοντας παράλληλα νέες οπτικές προσπελάσεις, μέσα από την βιντεοπροβολή της. Η δική της εστία φωτός κι ερμηνευτικών προσεγγίσεων, ταυτίζεται με την έννοια του εφήμερου, του διαρκώς μεταβαλλόμενου, του ζωτικά ασταθούς κι οργανικά επαναλαμβανόμενου γεγονότος της συνεχούς ροής του γάλατος. Το «παρόν» εμφανίζεται ως προγεφύρωμα της ρευστότητας της ύλης και ως «άκτιστη» παράλληλα λευκότητα ενός απαστράπτοντος φωτός. Παριστάνεται, με άλλα λόγια, ως υπαρκτή αλλά άπιαστη στιγμή, ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον.
Το παρόν της ροής (και της «πηγής» αιτίου κι αιτιατού, γεγονότος κι «ιστορικής» αφήγησης), ιδιοσημαίνεται ως ουτοπία, που εμπεριέχει ωστόσο την έννοια της «αρχετυπικότητας». Υποδηλώνεται το άχρονο στοιχείο της «πρωτογένειας» του γάλατος, καθώς παράλληλα φωτίζεται η συνεχόμενη «πράξη» της δημιουργικής επανάληψης, στο διηνεκές. Πρόκειται ουσιαστικά για μια τελετουργική πράξη, που ισοδυναμεί με την αφηγηματικότητα της «ιστορίας», καθώς αυτή πραγματοποιείται (μέσα από την επαναληπτικότητα της ροής του υγρού στοιχείου) στον τελετουργικό χρόνο, τον οριζόμενο ως «νυν και αεί».
Στο έργο αυτό, τονίζεται ο συγχρονιζόμενος και διαρκώς μεταβαλλόμενος προσδιορισμός της «ιστορίας». Το φως της δεν έρχεται «έξωθεν» και «άνωθεν», από το παράθυρο δηλαδή, όπως στο έργο του Vermeer, αλλά προκαλείται «ενδογενώς», από την ίδια την «πράξη» εκάστου γεγονότος και από την ποικιλία των αναγνώσεών του.
Ιστορικός Τέχνης & Θεωρίας του Πολιτισμού (ΕΚΠΑ)